Overdag heb ik regelmatig mijn handen vrij voor de brandweer

Maaike werkt onregelmatig bij de huisartsenpost in Hengelo. Nu beide dochtertjes naar school gaan, kan ze zich overdag gemakkelijker vrijmaken om zich in te zetten voor de vrijwillige brandweer. Ze speelt net als dochtertje Bibi een hoofdrol in één van de video’s voor de campagne ‘Een pieper? Lang zo gek nog niet’. De rol van haar partner Arjan daarin wordt vervuld  door een stand-in.

Over haar start in 2015: “Een nichtje maakte me er enthousiast voor. Ik heb gesolliciteerd en werd uitgenodigd voor een selectiedag. Daar werd gekeken of je geen hoogtevrees had en geschikt was voor teamwork. Je moest jezelf bewijzen en onder meer door een soort kruipdoor, sluipdoor om te testen of je in nauwe ruimtes je rust kon bewaren. Dat laatste was niet het leukste, maar het hoort erbij.”

Het is vooral een hobby en het brengt je iets

Maaike heeft meerdere redenen om actief te zijn bij de brandweer. “Het is wel een uitdaging, maar ik zie het vooral als een hobby omdat het je ook iets brengt. De oefenavonden in de kazerne zijn gezellig en er is veel saamhorigheid. Je hebt echt het gevoel dat je iets bijdraagt aan de maatschappij. Het is fijn om te kunnen zijn waar het nodig is en om mensen te kunnen helpen.”

Daarnaast hou je er financieel ook nog iets aan over. Zo krijg je een vaste vergoeding per maand voor je beschikbaarheid. Daar bovenop ontvang je een variabel bedrag voor het opkomen en uitrukken bij incidenten, en voor deelname aan oefeningen en opleidingen.

Omdat de partner van Maaike al beroepsmatig voor de brandweer actief is, staat het  vrijwilligerswerk bij hem op een wat lager pitje dan bij Maaike. “Als we tegelijk gingen, was het binnen het gezinsleven soms wel behelpen. Nu onze beide dochters Sara van zes en Bibi van vier naar school gaan, is het voor mij wat makkelijker. Bij de huisartsenspoedpost werk ik meestal buiten de reguliere kantoortijden. Daardoor heb ik overdag de handen redelijk vrij.”

Iedereen heeft zijn of haar sterke kanten

Maaike zet zich het liefst in om hulp te verlenen aan mensen die persoonlijke zorg behoeven. “Zelf ben ik verpleegkundige, dus dat sluit goed aan. Het omgaan met gereedschappen zoals een hydraulische schaar en een spreider is niet mijn sterkste kant. Die zijn heel zwaar en bovendien moet je vaak ook nog boven je macht werken. Je bent veel fysiek bezig en ik ben niet de grootste, dus soms is het echt buffelen. Maar gelukkig werk je altijd met z’n tweeën en help je elkaar.”

Het is bij ons thuis geven en nemen. Op basis van de melding beslissen we wie van ons er gaat. ’s Nachts gaat hij meestal, dan ben ik eerlijk gezegd niet de snelste. Iedereen heeft zijn of haar sterke kanten, daar houden we wel rekening mee. Omdat hij beroeps is en daardoor overdag bij de kazerne oefent, kan ik wel mooi elke maandag naar de oefenavonden. Als we oppas kunnen regelen gaat hij mee, maar meer om binding te houden met het korps.”

Het was best wel pittig om het opnieuw te pakken

De komst van twee dochters maakte het voor Maaike een tijdje lastiger het vrijwilligerswerk optimaal te kunnen uitvoeren. Ze kijkt terug: “Als je twee kindjes hebt gekregen is het voor een vrouw wel wat moeilijker om bij te blijven. De bevalling van Bibi was twee weken voor de invoering van de lockdown door corona. Ik werd direct van de eerste uitruk afgehaald en was lange tijd uit de running. Ik ben nog niet zo lang geleden weer begonnen. Daarvoor moest ik wel weer alle facetten doorlopen en de sporttest ondergaan. Het was best wel pittig om het opnieuw op te pakken. Ook omdat we ondertussen een nieuwe tankautospuit en een nieuw slangensysteem hebben gekregen, dat was toch best weer even wennen! Maar ook wel weer een mooie nieuwe uitdaging die me energie heeft gegeven.”

In elk geval moet je zo snel mogelijk naar de kazerne

“Soms is het lastig als het niet goed uitkomt, bijvoorbeeld als je net ergens anders naartoe wilt. Maar je krijgt er ook wel adrenaline van. In elk geval moet je zo snel mogelijk naar de kazerne. Meestal pak ik dan de fiets. Soms staat die van mij gebarricadeerd door die van de kinderen en het is wel eens gebeurd dat ik er op eentje van hun sprong om naar de kazerne te scheuren. De kinderen vinden het wel interessant en vragen meteen wat er aan de hand is. Als mijn partner ook thuis is legt hij dat dan wel uit, omdat ik er op dat moment de tijd niet voor heb. Bibi vond het eerst best vaak spannend en moest dan huilen. Tegenwoordig snapt ze het gelukkig beter.”

Ze spoort graag anderen aan zich aan te melden bij de vrijwillige brandweer. Als je twijfelt of het iets voor je is, meldt je dan gewoon eens vrijblijvend aan voor een oefenavond bij de kazerne bij jou in de buurt om sfeer te proeven. “Het is niet altijd leuk werk, maar het geeft enorm veel voldoening als je zo mensen in een moeilijke situatie kunt helpen en zelfs kunt redden.

Bezoek de pagina Lees hier de verhalen van andere brandweervrijwilligers