Heel vroeger was er geen brandweer. Als er brand was, moest iedereen zelf maar zien dat hij op tijd vluchtte. Om de brand te blussen, mocht je blij zijn met de hulp van je buren.
Rond 1300 waren de meeste huizen nog van hout. Zo kon dus een brand overspringen van het ene naar het andere huis, waardoor vaak hele dorpen verwoest werden. Ook hadden de meesten huizen geen schoorsteen maar een gat in het dak. De schouten deden hun uiterste best om mensen een schoorsteen te laten bouwen, maar het was niet verplicht. In 1521 werd een stap in de goede richting gezet door Karel V; hij maakte in dat jaar een ordonnantie waarin stond dat dat alleen huizen van steen gebouwd mochten worden. Toen de steden en dorpen groter werden, zagen de mensen in dat het belangrijk was het bestrijden van brand beter te organiseren. Er kwamen wakers en andere mensen die als er brand was te hulp konden komen.
Er bestond ook nog niet veel materiaal om brand te bestrijden. Hoewel in de oude Griekse tijd al een soort pomp was uitgevonden, was dat idee verloren gegaan. Men bluste daarna weer met emmertjes die van leer waren gemaakt. Die moesten dan gevuld worden in een sloot of put. En dan door rijen mensen aan elkaar doorgegeven worden om op het vuur te gooien.
Op 11 juni 1614 ontdekte Pauwels Auleander de brandspuit dit noemde hij zelf de wonderspuit. Vanaf die tijd gaat het allemaal veel makkelijker.
Je kent zijn naam misschien van straatnamen of schilderijen: kunstenaar, zakenman en uitvinder Jan van der Heyden (5 maart 1637 – 28 maart 1712). Maar hij was ook de eerste brandweercommandant en leverde zo een bijdrage aan het behoud van Amsterdam zoals we het nu kennen.
Jan van der Heyden werd in 1637 geboren in Gorinchem. Later verhuisde hij naar Amsterdam, de stad die hij op talloze doeken gedetailleerd vastlegde. Tegenwoordig zijn in die stad twee straten naar hem vernoemd.
Korpora, Erfgoed Publieke Veiligheid, beheert al vele jaren de historische collecties van onder meer de brandweer.
