“Ik ben er onbevangen ingestapt”

Bij Brandweer IJsselland werken op dit moment 48 vrouwen. Daarvan werken er 44 als vrijwilliger en vier als beroeps in de 24-uursdienst. Zij leveren een bijdrage aan een veilig IJsselland en daar zijn we ontzettend trots op. Ons beroep lijkt aan de buitenkant misschien op een mannenberoep. Maar niets is minder waar. Het brandweervak is uitdagend en mooi. Oók voor vrouwen.

Eén van die vrouwen is Greet Knol. Greet is al bijna zeventien jaar brandweervrijwilliger bij post Olst. Zij is -als enige vrouw in de ploeg- manschap, bevelvoerder en schipper. Verder werkt ze als begeleider in de zorg en ook nog bij het verzekeringskantoor van haar man. Vandaag is het Internationale Vrouwendag. In het kader daarvan stelden we haar een paar vragen.

Hoe ben je bij de brandweer terecht gekomen?

“Naast mijn baan in de zorg deed ik destijds vrijwilligerswerk voor de Brandwonden Stichting. Voor een campagne wilden we spandoeken ophangen. Maar die moesten heel hoog komen te hangen. Ik benaderde de ploeg of ze me konden helpen met hun materieel en middelen. Op het moment dat ik de postcommandant daarover sprak, ging de pieper en hadden ze dus een uitruk. Dát vond ik zo gaaf om te zien. Iedereen die van alle kanten kwam aanrijden of rennen. Ik was al eens eerder gevraagd, maar toen hield ik de boot af. Ik kon dat niet combineren met mijn privéleven. Maar toen de kinderen wat groter waren en ik ander werk had, kon dat wel. Ik heb de dagopleiding in een jaar afgerond. Dat vergde wel tijd en moeite en ik moest er heel wat planningen op los laten. Maar als ik iets doe, dan doe ik dat voor de volle 100%. De wekker ging regelmatig om 05.30 uur zodat ik nog een uurtje kon studeren, voordat de kinderen wakker werden. Of ’s avonds nog even aan de bak, nadat ik een powernap had gedaan.”

De brandweer is toch best een mannenwereld. Hoe is dat voor jou als vrouw?

“Werken in deze wereld bevalt me prima en het is een mooie afwisseling op mijn werk in de zorg. Ik ben wel één van de mannen, zoals ze dat zeggen. Af en toe heb ik het gevoel dat ik als vrouw zijnde wat korter op de bal moet zitten, zeker in mijn functie als bevelvoerder. Of dat ik me in het verleden meer moest bewijzen. Maar dat is nu niet meer het geval. Ze weten niet beter dan dat ik bevelvoerder ben. Vrouwen bij de brandweer zorgen voor een mooie dynamiek in de groep, ze kijken toch anders naar bepaalde dingen dan mannen.”

Wat vind je het leukst aan jouw functie als brandweervrijwilliger?

“Het familiegevoel dat heerst en de diversiteit binnen de ploeg. Iedereen kan zijn eigen kennis en kunde inzetten en dat vind ik mooi. Ik doe m’n ding en kan van alles binnen de organisatie doen. Zo ben ik betrokken bij een aantal projecten, zoals het Risicodialoog. Ik ga dan langs heel veel posten binnen de regio om te praten over het bewustzijn van de risico’s die je loopt als brandweerman of -vrouw. Zo leer je ontzettend veel collega’s kennen en hoor je allerlei verhalen. Daarnaast vind ik het ook altijd leuk om voorlichting te geven over brandveiligheid, dat heb ik in het verleden dan ook veel gedaan. Sowieso wil ik het twintigjarig dienstverband proberen te halen, dan word ik ook zestig. Zolang het nog gaat, blijf ik brandweervrijwilliger.”

Wat is jouw advies aan elke vrouw?

“Als je iets leuk vindt, dan moet het je het doen. Ook als het buiten je comfortzone ligt. Want je kunt vaak zoveel meer dan je denkt. Stap ergens eens onbevangen in en kijk wat het je oplevert. Het was voor mijn zo’n eyeopener dat ik gewoon de boel de boel kon laten als de pieper gaat. Zeker omdat ik normaal gesproken zo van het plannen en organiseren ben en niks aan het toeval overlaat. Ik zou het heel erg leuk vinden als er één of twee vrouwen aan de slag gaan als brandweervrijwilliger in Olst. Dan is mijn missie volbracht.”