Ploeg C in Vinkhuizen: “We koken hier bijna altijd zelf”

Wat hebben aardbeienyoghurt, grove mosterd en knoflook met elkaar gemeen? In principe niets, behalve dat deze producten op de boodschappenlijst van beroepsbrandweermannen Anne en Marc staan. Beide kerels zitten in ploeg C en zijn deze dienst verantwoordelijk voor de boodschappen. Samen met collega’s Rienk, Jan-Pieter, Bert en John draaien ze 24 uur op de kazerne in Vinkhuizen en daar wordt elke dag door de beroepskrachten zelf gekookt. Zo ook vandaag.

Het is zaterdagochtend 10.00 uur. Na het ochtendappèl, controle van de tankautospuit en afronden van de ochtendtakenlijst is het tijd voor de ploeg om de koppen bij elkaar te steken. De verplichte hoeveelheid werk is klaar of verdeeld, dus is het tijd voor een ander cruciaal onderdeel van de dag: het eten!

Er moet een lunch komen en er is nog geen plan voor het diner. Omdat de mensen op de post in Vinkhuizen* zelf voor het eten moeten zorgen en niet iedereen alles kan en wil eten, moet dat natuurlijk nog wel even afgestemd worden.

Anne’s Pasta Pesto en mosterdsoep a la Bert

De beslissing voor vandaag gaat eigenlijk heel makkelijk. Anne had al bedacht om pasta pesto te maken en Bert wil wel een mosterdsoep in elkaar draaien. De collega’s juichen de plannen toe, dus de boodschappenlijst wordt opgesteld.

Bert: “Ik kook thuis nooit, dus het is beter dat m’n vriendin dit niet ziet. Ik vind soep koken eigenlijk best wel leuk.” Het koken van de mosterdsoep heeft Bert overigens van z’n collega’s geleerd tijdens de diensten op de post Vinkhuizen. “Omdat we hier eigenlijk altijd koken kom je er ook niet onderuit, en al doende leer je.” Anne vult hem lachend aan: “Nou de vorige keer was ‘ie wel heel erg scherp hoor, toen brandden m’n ogen zowat m’n oogkassen uit.”

Dat komt waarschijnlijk omdat Bert niet per se een perfect recept volgt: “Ik gooi gewoon op gevoel van alles door elkaar. Beetje room erin, mosterd erbij, proeven en op zich lukt op die manier al een heleboel. Ik zal er deze keer wat minder mosterd bij doen,” grapt hij.

Eigen bijdrage

Op die ‘losse’ manier wordt ook de boodschappenlijst van vandaag opgesteld. Paar flesjes kookroom hier, wat potjes pesto daar en een lekker toetje natuurlijk. Wel wordt er rekening gehouden met de kosten van de boodschappen. Anne: “We krijgen van Veiligheidsregio Groningen een kleine bijdrage voor het eten, de rest betalen we zelf. Hoe luxer je kookt, hoe groter de eigen bijdrage is. Niet iedereen kan dezelfde uitgaven hebben, dus houden we daar wel rekening mee.”

Piepers en boodschappen

Omdat Anne vanavond het diner maakt en daardoor de meeste boodschappen in z’n hoofd heeft zitten, heeft hij ‘boodschappendienst’. Collega Marc wil wel helpen sjouwen. Samen gaan ze naar de naastgelegen supermarkt. Zenuwachtig dat de pieper gaat als ze de winkel in lopen zijn ze niet. Integendeel zelfs. Anne: “Nee hoor, daar worden wij niet anders van. Het is echt heel simpel: gaat dat ding, dan laten we alles vallen. De supermarkt is er inmiddels wel aan gewend. Die laten dan de kar voor ons staan of schuiven hem in z’n geheel zo de koelcel in. Na de uitruk halen we het dan gewoon op.”

Dat ging ‘vroeger’ wel anders, vertelt Jan-Pieter. “Dan moesten we bijvoorbeeld naar de supermarkt in Paddepoel en gingen we met de hele ploeg in de tankautospuit daarnaartoe. Zo was de ploeg compleet bij een melding en konden we meteen door. Dat was natuurlijk altijd een hele gewaarwording.”

Kampeerboerderij Vinkhuizen

Aan de Sontweg wordt de maaltijd door de week verzorgd door een cateraar, de ploegen in Vinkhuizen koken altijd zelf. Daarom heeft deze post volgens de ploeg wel wat weg van een kampeerboerderij.

Jan-Pieter: “Het verschilt behoorlijk met de kazerne aan de Sontweg. Als je hier bijvoorbeeld gaat sporten, loop je een trap naar beneden en dan ben je er. Aan de Sontweg zit je letterlijk aan de andere kant van het gebouw. Ik vind het hier veel huiselijker, kleinschaliger, veel gezelliger. Alsof je met z’n allen op kamp bent, en daar hoort koken ook bij. En een zelfgemaakte, verse maaltijd smaakt echt veel beter dan die eeuwige afhaalchinees.”

Net als op kamp geldt er natuurlijk ook corvee. Een hele belangrijke regel is, volgens Anne, ‘wie kookt, wast niet af’. Jan-Pieter vertelt: “Het is geen keiharde verplichting, het is meer een fatsoenskwestie. Vaak koken we met z’n tweeën en dan dekt de rest de tafel of wast dus af. Eigenlijk wordt er wel van je verwacht dat je iets doet en dat gaat altijd wel goed.”

De ‘speciale’ keukenknop

Inmiddels staat de soep te pruttelen en ligt de kip in de marinade voor de pasta pesto van vanavond. Ook nu maakt men zich niet druk om een eventuele uitruk. “Welnee,” zegt Rienk, “dan eten wat later of in gedeelten.” En wat eventuele gaspitten betreft: in de keuken hangt een speciale knop. “Als we daar opdrukken gaan alle pitten in een keer uit,” zegt hij. “En mocht er bijvoorbeeld nog iets in de oven staan, dan kunnen we altijd de collega’s aan de Sontweg vragen of ze even langs deze post willen rijden om wat te regelen.”

Tja, en soms heb je ook gewoon pech. Bert: “Ik ben een keer vergeten de kippenpoten van het vuur te halen voor de kippensoep. Die stonden op een laag pitje te garen. Nou, dat viel zo van ’t bot toen we terugkwamen. Maar het smaakte heerlijk.”

En dat doet zowel zijn zelfgemaakte mosterdsoep als de pasta pesto van Anne ook. Alles gaat op tot de laatste hap. En de afwas? Die wordt keurig netjes door de rest van de ploeg geregeld. Zo doen ze dat in Vinkhuizen.

*Onze beroepsbrandweer is verdeeld over twee kazernes. Eentje aan de Sontweg en eentje in Vinkhuizen. Per rooster/dienst wordt aangegeven waar je werkt. De kazerne aan de Sontweg heeft door de week (tijdens kantooruren) een bemande kantine. Daar wordt tussen de middag warm gegeten. In de avonduren en het weekend zorgt de ploeg zelf voor het eten. Vinkhuizen beschikt niet over een kantine. Daar regelt de ploeg altijd het eigen eten.

Dit verhaal verscheen ook in GRIP, het personeelsmagazine voor medewerkers van Veiligheidsregio Groningen, editie 19/01.24